Derinlerde, okyanusun en sakin noktalarından birinde, ışıl ışıl bir su altı şehri vardı: Lumina. Bu şehir, insanların asla hayal edemeyeceği bir teknolojiyle donatılmıştı. Evler suya karışan neon ışıklarla aydınlanır, taşların üzerinde deniz yosunundan halılar büyürdü. Bu şehrin en ünlü sakini ise Şef Maris’ti.
Maris, yaratıcı yemekleriyle sadece Lumina’nın değil, tüm okyanusun kalbini fethetmiş bir şefti. Onun mutfağı, deniz kabuklarından yapılmış bir labirentin içinde, katman katman zamanın gizemlerini barındırırdı. Ancak Maris’in son yemeği, her şeyi değiştirecekti.
Bir sabah, Maris mutfağına girdiğinde, tezgâhın üzerinde eski bir kum saati gördü. Kum saati, bildiğimiz kum saatlerinden farklıydı. İçindeki kum, mavi bir ışıkla parlıyordu. Merakla dokunduğunda, saatin kumları hızla akmaya başladı. Maris, kendini aniden farklı bir zamanda buldu.
‘Eyvah!’ diye bağırdı Maris. ‘Neredeyim ben?’
Etrafında, Lumina’nın yüzyıllar önceki halini görebiliyordu. Şehir henüz bu kadar gelişmemişti ve insanlar daha basit bir yaşam sürüyordu. Maris, bu zamanda nasıl mahsur kaldığını anlamaya çalışırken, bir fısıltı duydu.
‘Bu saat, zamanın akışını kontrol eder,’ dedi yaşlı bir denizcinin hayaleti. ‘Ama yanlış ellere geçerse, her şeyi mahvedebilir.’
Maris, hayalete sordu: ‘Peki nasıl kendi zamanıma döneceğim?’
‘Hedefini bulmalı ve zamanda yaptığın hatayı düzeltmelisin,’ diye cevapladı hayalet.
Maris, zamanın akışını düzeltmek için bir plan yaptı. Her döneme bir lezzet zaman kapsülü bırakacak, bu kapsüller zamanın kırıklarını tamir edecekti. Geçmişe özgü malzemelerle, gelecekten gelen teknikleri birleştirerek, bir dizi eşsiz yemek hazırladı. Bunlar, zamanın duvarlarını onaran birer büyü gibiydi.
Zaman kapsüllerini bıraktıkça, Maris’in zaman yolculuklarında yarattığı kırıklar yavaş yavaş iyileşti. Ancak son kapsülü yerine koyduğu an, bir şeyler ters gitti. Kum saati kırıldı ve Maris, zamanın bir boşluğuna düştü.
‘Burada sıkışıp kaldım!’ diye düşündü Maris. ‘Ama pes etmemeliyim!’
Maris, yanındaki malzemelerle, zamanın boşluğunda bir yemek hazırladı. Bu yemek, onun en büyük yaratımıydı. Yemeğin tadı, zamanın kendisi gibiydi: geçmiş, şimdi ve gelecek bir arada. Bu lezzet, zamanın boşluğunu onardı ve Maris, kendi zamanına geri döndü.
Maris, olanları Lumina halkına anlattığında, herkes onu bir kahraman olarak gördü. Kum saati ise, artık mutfağının bir köşesinde, bir anı olarak duruyordu. Ancak Maris, bundan sonra dikkatli olacağını biliyordu.
‘Zaman, bambaşka bir lezzet,’ dedi Maris, mutfak penceresinden okyanusu izlerken. ‘Ve ben, onun sırrını keşfettim.’