Bir zamanlar, renkleriyle ünlü bir orman varmış. Bu ormanda, tüm hayvanlar mutlu ve huzur içinde yaşarmış. Ancak yakın zamanda ormanın renkleri solmaya başlamış. Ağaçlar yeşil yerine kahverengi, çiçekler parlak renkler yerine soluk tonlarda görünüyormuş. Bu durum, ormanın sakinlerini çok üzmüş.
Papağan Peri, ormanın en bilge hayvanı, bu konuda bir toplantı çağrısı yapmış. “Arkadaşlar,” demiş, “ormanımızın renklerini geri getirmek için bir çözüm bulmalıyız.”
“Ben biliyorum!” diye atılmış Tavşan Tarçın. “Belki de renkleri birileri çalmıştır!”
“Hayır,” demiş Kirpi Mavi, sakin bir sesle. “Renklerin kaybolmasının bir nedeni olmalı. Belki de hepimiz unuttuk, renkleri nasıl koruyacağımızı.”
Papağan Peri, başını sallamış. “Kirpi Mavi haklı olabilir. Belki de hepimiz, ormanımıza iyi bakmayı unuttuk.”
Birlikte, ormanın her köşesini incelemeye karar vermişler. Kurumuş çiçekleri sulamışlar, çöp toplamışlar ve ağaçlara daha fazla özen göstermişler. Ancak renkler hala geri dönmüyormuş.
“Belki de umudu kaybetmemeliyiz,” demiş Tavşan Tarçın, biraz üzgün.
Tam o sırada, küçük bir kelebek ortaya çıkmış. “Belki de renkler, kalplerimizde kayboldu,” demiş sessizce. “Hepimiz biraz sevgi ve neşe paylaşmalıyız.”
Bu söz, herkese ilham vermiş. Papağan Peri, neşeli bir şarkı söylemiş. Tavşan Tarçın, sevimli bir dans yapmış. Kirpi Mavi, herkesi kucaklamış. Kelebek de kanatlarını parlak renklerle açmış.
Birden, orman yeniden canlanmaya başlamış. Ağaçlar yeşillenmiş, çiçekler parlak renklere bürünmüş. Herkes, neşeyle gülümsemiş.
“Anladım,” demiş Tavşan Tarçın. “Renkler, sevgi ve neşeyle geri geliyor!”
Kirpi Mavi, gülümseyerek başını sallamış. “Evet, asıl sır buymuş.”
O günden sonra, ormanın sakinleri birbirlerine daha fazla sevgi gösterir olmuş. Renkli Orman, eskisinden daha güzel hale gelmiş ve herkes mutlu yaşamaya devam etmiş.