Melodi, küçük ama keskin zekalı bir dedektifti. Notalarla dolu bir bahçede yaşıyordu, her gün çiçeklerin melodilerini dinleyerek büyümüştü. Bahçede her ağaç farklı bir enstrümanı temsil ediyor, rüzgar estikçe bir senfoni çalıyordu. Ancak son zamanlarda bahçenin sesleri tuhaf bir şekilde bozulmaya başlamıştı. Melodi, bu gizemi çözmeye karar verdi.
Bir sabah, Melodi, en sevdiği ağacın altında otururken, köklerin arasından hafif bir mavi ışık filizlendiğini fark etti. ‘Nedir bu?’ diye mırıldandı. Işığı takip edip baktığında, yerde küçük bir dijital portal gördü. Portal, Melodi’yi içine çekti.
Portalın içinde, eski bir piyanonun üzerinde oturan bir kızla karşılaştı. Kızın adı Sena’ydı ve dijital bir varlıktı. ‘Merhaba Melodi,’ dedi Sena. ‘Seni bekliyordum. Bahçenin seslerini bozan benim. Çünkü buradaki enerji kaynakları tükenmek üzere. Eğer yeni bir müzik kaynağı bulamazsak, bu alem yok olacak.’
Melodi, hemen çözmek için kolları sıvadı. ‘Sena,’ dedi, ‘sana yardım edeceğim. Ama buradaki her şey dijital. Yeni bir müzik kaynağını nasıl bulacağız?’
Sena, Melodi’ye bir fikir verdi: ‘Bahçendeki her çiçek bir notayı temsil ediyor. Eğer bu notaları doğru bir şekilde birleştirirsek, güçlü bir enerji kaynağı yaratabiliriz. Ama bunun için çok hızlı olmalıyız. Zamanımız az.’
Melodi, hemen bahçeye döndü. Çiçekleri tek tek dolaştı, her birinden bir nota topladı. Sonra Sena’nın yardımıyla bu notaları harmanladı, yepyeni bir beste yarattı. Müzik, bahçede yankılandıkça, hem Melodi’nin bahçesi hem de dijital alem yeniden hayat buldu.
Sena, ‘Belki bunun gibi dünyalar, fiziksel ve dijital arasında bir köprü kurulabileceğinin kanıtıdır,’ dedi Melodi’ye. Ve ikisi, bu iki dünyayı birleştirmenin sırlarını konuşup gülümsediler.