Bir zamanlar, rengarenk bir ormanda küçük bir tırtıl yaşardı. Adı Tinti’ydi. Tinti, her sabah yaprakların üzerinde uyanır ve “Kim bilir bugün ne maceralar beni bekliyor?” diye düşünürdü.
Bir gün Tinti, kelebek olmak için çabalayan arkadaşı Pırpır’ı gördü. Pırpır, kanatlarını açmaya çalışıyor ama bir türlü başaramıyordu.
“Pırpır, neden böyle üzgünsün?” diye sordu Tinti.
“Kelebek olmak çok zor,” dedi Pırpır. “Her şeyi doğru yapmalıyım.”
Tinti, Pırpır’a cesaret vermek istedi. “Belki birlikte denersek daha kolay olur,” dedi. İkisi birlikte çalışmaya başladı. Pırpır, Tinti’nin desteğiyle azimle denemeye devam etti.
Birkaç gün sonra Pırpır, kanatlarını açtı ve gökyüzüne doğru uçtu. “Başardım, Tinti!” diye neşeyle bağırdı.
Tinti çok mutluydu ama bir yandan da biraz üzülmüştü. Arkadaşı artık uzaklara uçabilirdi. Pırpır, Tinti’nin yanına indi ve “Endişelenme, ben her zaman senin yanındayım,” dedi. “Birlikte yeni maceralara atılabiliriz!”
O günden sonra Tinti ve Pırpır, ormanda yeni yerler keşfettiler. Bazen nehir kenarında koşar, bazen çiçeklerin kokusunu içlerine çekerlerdi. Tinti, bir gün kendisinin de kelebek olacağına inanıyordu.
Sonunda, Tinti bir koza ördü ve içinde beklemeye başladı. “Çıt çıt,” diye bir ses duyuldu. Tinti, kozasından çıktı ve renkli kanatlarıyla gökyüzüne uçtu. “Ben de başardım!” diye haykırdı.
Bu maceradan Tinti, sabırlı olmanın ve arkadaşların desteğinin ne kadar önemli olduğunu öğrendi. Artık o da özgürce uçabiliyordu.