Bir varmış bir yokmuş, rengarenk çiçeklerle dolu bir ormanda minik bir arı yaşarmış. Adı Boncuk’muş. Boncuk, kanatlarını “vızzz” diye çırparak her sabah bal toplamaya çıkarmış. Arkadaşları Tavşan Tosi ile Kelebek Lal de onunla olmaya bayılırlarmış. Tosi, hızlı koşar, “hop hop hop” diye zıplarmış. Lal ise kanatlarını “çırp çırp” diye açarak renkli çiçeklerin üzerine konarmış.
Bir gün Boncuk, alışılmadık bir çiçek kokusu almış. “Bu koku çok tatlı!” demiş heyecanla. “Hadi gidip bulalım!” tavsiyesiyle Tosi’ye dönmüş. Lal da “Ben de geliyorum!” diye uçarak onlara katılmış.
Üç kafadar, ormanın derinliklerine doğru ilerlemişler. Yol boyunca “cık cık” öten kuşları dinlemiş, “şırıl şırıl” akan dereyi geçmişler. Sonunda dev bir ayçiçeği görmüşler. Ayçiçeğinin rengi altın sarısı, yaprakları ise kocamanmış. Boncuk, “Vızzz!” diyerek hemen uçup çiçeğin üzerine konmuş. Tam bal toplarken, ayçiçeği birden “Beni kurtarın!” diye bağırmış.
Boncuk şaşırmış, “Sen konuşuyor musun?” diye sormuş. Ayçiçeği, “Evet! Boynum ağrıyor, çünkü çok uzun zaman güneşe baktım,” demiş üzgün bir sesle. Boncuk, hemen arkadaşlarına dönmüş, “Hadi ona yardım edelim!” demiş.
Tosi, ayçiçeğini çekiştirmiş, Lal kanatlarını çırparak rüzgar yapmış. Boncuk ise çiçeğin boynunu hafifçe esnetmiş. Sonunda ayçiçeği düzgün bir şekilde dikilmiş. “Ah, teşekkür ederim! Artık ağrım yok,” demiş gülerek.
Boncuk, “Birbirimize yardım etmek ne güzel!” diye düşünmüş. Arkadaşlarıyla birlikte evlerine dönerken, ormanın sesini dinleyip mutlulukla gülümsemişler.
Moral: Birbirimize yardım etmek, her zaman mutlu sonlar getirir.